[Inside the Newsroom] Het hoeft geen video versus 'echte' community te zijn

Het is 23.00 uur terwijl ik dit schrijf. Ik heb net gereageerd op een tipgever. Ik ben tegenwoordig een voorstander van werk-privébalans, maar ik reageerde om de moed te eren die het iemand moet hebben gekost om informatie naar een journalist te sturen die mogelijk naar hen te herleiden is. Dit is de derde tipgever waarmee ik vandaag heb gesproken. Dat is mijn leven sinds augustus — reageren op tips, ze in mijn Excel-bestand zetten en kijken naar mijn steeds groeiende lijst van openstaande verhalen.

Hoi, ik ben Lian Buan, senior verslaggever bij Rappler, momenteel zeer druk bezig met het onderzoeken van het infrastructuurschandaal dat de Filippijnen heeft getroffen.

Het is overweldigend geweest, maar ik kan niet klagen. De tips hebben mijn werk niet alleen makkelijker gemaakt, maar ook betekenisvoller. Onze verslaggeving is bijna volledig door burgers aangedreven geworden, voortgestuwd door informatie die we hebben geverifieerd van voornamelijk anonieme bronnen. Via onze computer- en telefoonschermen heeft Rappler een gemeenschap opgebouwd die, achter pseudoniemen en wegwerpaccounts, de "politicontractors" van het land heeft ontmaskerd, van wie sommigen nu worden onderzocht door de Ombudsman.

Ik kan vol vertrouwen zeggen dat dit gebeurde omdat Rappler zwaar inzette op korte verticale video's. Mijn netwerk van bronnen is vervijfvoudigd sinds vorig jaar toen ik begon met de Inside Track serie (of wat kijkers zich herinneren als "What's the tea?"). Ik zeg dit omdat overheidsfunctionarissen die voorheen niet eens op mijn berichten reageerden, me nu opzoeken omdat ze ergens mijn video hebben gezien. 

Ik zeg dit terwijl ik een van de meest weerstandigen was toen onze redacteuren eerder dit jaar onze verschuiving naar video aankondigden. Ik was niet weerstandig omdat ik niet geloofde dat het de juiste keuze was, maar omdat de verschuiving zou betekenen dat verslaggevers nu hun eigen verticale video's zouden schrijven, filmen en monteren, bovenop de al veeleisende werklast voor zo'n klein team. 

Maar we volharden omdat de resultaten zeer kwantificeerbaar zijn geweest. 

Nieman Lab heeft onlangs tot nadenken stemmende prognoses over journalistiek voor 2026 uitgebracht, en iets wat me behoorlijk triggerde was Tracie Powell's "Journalism's influencer obsession will age poorly." Ze schreef: "Journalistiek zal terugkijken op zijn influencer-manie zoals het nu kijkt naar de 'verschuiving naar video' — als een kostbare afleiding van het bouwen van echte gemeenschapsstructuren."

We zijn het niet eens met die voorspelling omdat onze verschuiving naar video ons precies naar het bouwen van echte gemeenschapsstructuren heeft geleid. Het heeft geen zin om het ene formaat (langvormig) tegen het andere (kortvormige verticals) op te zetten. Ten eerste, omdat ze naast elkaar kunnen bestaan. Onze verticale video's zijn afgeleiden van onze langvormige producten, dus er is nog steeds iets voor degenen die graag een lang stuk lezen.

Er moet ook verduidelijking komen over wat we bedoelen met kortvormig. Voor mij betekent "kortvormig", vanuit het grondwoord, een formaat. Het is, zoals we graag zeggen in onze nieuwsredactie groepschat, een "snel en vuil" videoproduct in vergelijking met het gepolijste nabewerkte formaat van bijvoorbeeld een documentaire. Maar het is slechts een formaat — het gaat nooit over de kwaliteit van de inhoud. Onze kortvormige video's zijn producten van een verhaal waaraan we weken of zelfs maanden onderzoek hebben gedaan. 

De echte kritiek hier is niet of journalisten zijn gezwicht voor de algoritmische vraag, maar of journalisten hard genoeg hebben gewerkt om de unieke verhalen te vinden die kunnen concurreren om de korte aandachtsspanne van de doomscrollers.

Mijn video's, zo werd me verteld, mogen niet langer duren dan drie minuten. Ik schend dat voortdurend. Weet je hoe lang een van mijn meest bekeken kortvormige video's is? Acht minuten en negen seconden — 2,7 miljoen weergaven op Instagram, 2,3 miljoen weergaven op TikTok en 260.000 weergaven op YouTube. Dat is voor een lange "kortvorm" over het proces waarbij infrastructuurprojecten worden gecorrumpeerd — van het voorbereiden van de begroting tot het afleveren van dozen met contant geld. Mensen zijn naar me toegekomen om te zeggen dat ze van die reeks video's hebben geleerd wat NEP (National Expenditure Program) betekent, en waarom UA (unprogrammed appropriations) verdacht zijn.

Zouden ze het verhaal hebben gelezen als het uitsluitend tekst was geweest? Misschien, misschien niet. In dit post-waarheid tijdperk wil ik niet gokken op een misschien, ik zou liever snel en vuil aan de slag gaan met Capcut om het misschien niet te verminderen.

Ik zou liever aan de slag gaan met mijn Excel-bestand dan mijn tijd besteden aan theoretiseren over of mijn kortvormen de kunst van het schrijven hebben goedkoop gemaakt.

Wat ik herken in Powell's Nieman-stuk is dit: ze zei dat het publiek zal verschuiven naar door mensen gecreëerde ruimtes waar authenticiteit centraal staat, en influencers zouden binnenkort irrelevant zijn. Ik ben het daarmee eens, maar ik ben nooit een influencer geweest. Ik probeerde alleen als een te klinken.

Wanneer we wel verschuiven naar die door mensen gecreëerde ruimte, ben ik klaar om opnieuw te bewegen en aan te passen, met de gemeenschap die we hebben opgebouwd terwijl we cringe waren. – Rappler.com