Prognoza Roczna Ceny Dolara Amerykańskiego: Czy 2026 Będzie Rokiem Przejścia?

Dolar amerykański (USD) wkracza w nowy rok na rozdrożu. Po kilku latach utrzymującej się siły, napędzanej przewagą wzrostu gospodarczego USA, agresywnym zacieśnianiem polityki przez Rezerwę Federalną (Fed) oraz powtarzającymi się epizodami globalnej awersji do ryzyka, warunki, które wspierały szeroką aprecjację USD, zaczynają się erodować, ale nie załamują. 

FXStreet przewiduje, że nadchodzący rok lepiej określić jako fazę przejściową, niż jako czystą zmianę reżimu.

Rok przejściowy dla USD

Scenariusz bazowy na 2026 rok zakłada umiarkowane osłabienie dolara, prowadzone przez waluty o wysokim współczynniku beta i niedowartościowane, w miarę jak różnice stóp procentowych zawężają się, a globalny wzrost staje się mniej asymetryczny. Oczekuje się, że Fed będzie ostrożnie zmierzał w kierunku łagodzenia polityki, ale poprzeczka dla agresywnych cięć stóp pozostaje wysoka. Lepka inflacja w usługach, odporny rynek pracy oraz ekspansywna polityka fiskalna przemawiają przeciwko szybkiej normalizacji amerykańskich ustawień monetarnych.

W galaktyce walutowej oznacza to selektywne możliwości, a nie hurtową bessę na dolarze amerykańskim. 

Krótkoterminowe ryzyka obejmują ponowną amerykańską grę na krawędzi fiskalnej, przy czym ryzyko zamknięcia rządu raczej wygeneruje epizodyczną zmienność i defensywny popyt na USD niż trwałą zmianę trendu dolara. 

Patrząc dalej w przyszłość, zbliżający się koniec kadencji przewodniczącego Fed Jerome'a Powella w maju wprowadza dodatkowe źródło niepewności, a rynki zaczynają oceniać, czy przyszła zmiana przywództwa Fed może ostatecznie przechylić politykę w bardziej gołębim kierunku. 

Ogólnie rzecz biorąc, nadchodzący rok mniej dotyczy ogłaszania końca dominacji dolara, a bardziej nawigacji w świecie, w którym USD jest mniej nieodparty, ale wciąż niezbędny. 

Dolar amerykański w 2025 roku: od wyjątkowości do wyczerpania?

Miniony rok nie został zdefiniowany przez pojedynczy szok, ale przez stałą sekwencję momentów, które testowały i ostatecznie potwierdzały odporność dolara amerykańskiego. 

Zaczęło się od pewnego konsensusu, że wzrost gospodarczy USA zwolni i że Fed wkrótce przejdzie do łatwiejszej polityki. To wezwanie okazało się przedwczesne, ponieważ amerykańska gospodarka pozostała uparcie odporna. Aktywność utrzymała się, inflacja ochładzała się tylko powoli, a rynek pracy pozostał wystarczająco napięty, by Fed zachowywał ostrożność. 

Inflacja stała się drugą powtarzającą się linią uskokową. Presje na główny wskaźnik osłabły, ale postęp był nierówny, szczególnie w usługach. Każda pozytywna niespodzianka ponownie otwierała debatę o tym, jak restrykcyjna naprawdę musi być polityka, i za każdym razem wynik wyglądał znajomo: mocniejszy dolar i przypomnienie, że proces dezinflacji nie był jeszcze zakończony. 

Geopolityka dodała stały szum w tle. Napięcia na Bliskim Wschodzie, wojna na Ukrainie i kruche stosunki USA-Chiny – szczególnie na froncie handlowym – regularnie niepokoiły rynki. 

Poza USA niewiele było rzeczy, które mogłyby zakwestionować tę sytuację: Europa miała trudności z wygenerowaniem wyraźnego impulsu, ożywienie w Chinach nie przekonywało, a względnie gorsze wyniki wzrostu gdzie indziej ograniczały zakres utrzymującej się słabości dolara.

A potem jest czynnik Trumpa: polityka miała mniejsze znaczenie jako czysty kierunkowy motor dla dolara, a bardziej jako źródło powtarzającej się zmienności. Jak pokazuje poniższa oś czasu, okresy zwiększonej niepewności politycznej lub geopolitycznej były zazwyczaj momentami, w których waluta korzystała ze swojej roli bezpiecznej przystani. 

Przechodząc do 2026 roku, ten wzorzec raczej się nie zmieni. Prezydencja Trumpa prawdopodobniej wpłynie na rynek walutowy przez wybuchy niepewności wokół handlu, polityki fiskalnej lub instytucji, niż przez przewidywalną ścieżkę polityki. 

Polityka Rezerwy Federalnej: ostrożne łagodzenie, a nie zwrot

Polityka Fed pozostaje najważniejszą kotwicą dla perspektywy dolara amerykańskiego. Rynki są coraz bardziej przekonane, że szczyt stopy polityki jest za nami. 

Mimo to oczekiwania dotyczące tempa i głębokości łagodzenia pozostają płynne i nieco zbyt optymistyczne. 

Inflacja wyraźnie się zmniejszyła, ale końcowy etap dezinflacji okazuje się uparty, przy czym zarówno główny, jak i bazowy wskaźnik wzrostu indeksu cen konsumpcyjnych (CPI) wciąż pozostaje powyżej celu banku wynoszącego 2,0%. Inflacja w usługach pozostaje podwyższona, wzrost płac ochładza się tylko powoli, a warunki finansowe znacznie się poluzowały. Rynek pracy, choć już nie przegrzany, pozostaje odporny według standardów historycznych. 

Na tym tle Fed prawdopodobnie będzie obniżał stopy stopniowo i warunkowo, zamiast rozpoczynać agresywny cykl łagodzenia.

Z perspektywy walutowej ma to znaczenie, ponieważ różnice stóp procentowych raczej nie zmniejszą się tak szybko, jak obecnie oczekują rynki. 

Implikacją jest to, że osłabienie USD napędzane łagodzeniem przez Fed będzie raczej uporządkowane niż eksplozywne. 

Dynamika fiskalna i cykl polityczny 

Polityka fiskalna USA pozostaje znanym utrudnieniem dla perspektywy dolara. Duże deficyty, rosnąca emisja długu i głęboko spolaryzowane środowisko polityczne nie są już tymczasowymi cechami cyklu; są częścią krajobrazu. 

W grze jest wyraźne napięcie. 

Z jednej strony ekspansywna polityka fiskalna nadal wspiera wzrost, opóźnia jakiekolwiek znaczące spowolnienie i pośrednio wspiera dolara, wzmacniając przewagę USA. Z drugiej strony stały wzrost emisji obligacji skarbowych rodzi oczywiste pytania o zrównoważenie długu i jak długo globalni inwestorzy będą chcieli absorbować stale rosnącą podaż. 

Rynki jak dotąd były niezwykle spokojne w kwestii tak zwanych „podwójnych deficytów". Popyt na amerykańskie aktywa pozostaje silny, przyciągany przez płynność, rentowność i brak wiarygodnych alternatyw na dużą skalę.

Polityka dodaje kolejną warstwę niepewności. Lata wyborcze – z wyborami śródokresowymi w listopadzie 2026 roku – zwykle zwiększają premie za ryzyko i wprowadzają krótkoterminową zmienność na rynki walutowe. 

Niedawne zamknięcie rządu służy jako doskonały przykład: pomimo tego, że rząd USA wznowił działalność po 43 dniach, główny problem pozostaje nierozwiązany. 

Prawodawcy przesunęli kolejny termin finansowania na 30 stycznia, utrzymując ryzyko kolejnego impasu mocno na radarze. 

Wycena i pozycjonowanie: zatłoczone, ale nie złamane 

Z punktu widzenia wyceny dolar amerykański nie jest już tani, ale też nie wydaje się dzikowato rozciągnięty. Sama wycena jednak rzadko była wiarygodnym wyzwalaczem głównych punktów zwrotnych w cyklu dolara. 

Pozycjonowanie opowiada bardziej intrygującą historię: pozycjonowanie spekulacyjne zdecydowanie się odwróciło, przy czym krótkie pozycje netto USD znajdują się teraz na wieloletnich maksimach. Innymi słowy, znaczna część rynku już ustawia się pod dalsze osłabienie dolara. Nie unieważnia to niedźwiedziego scenariusza, ale zmienia profil ryzyka. Przy coraz bardziej jednostronnym pozycjonowaniu próg dalszego spadku USD rośnie, podczas gdy rośnie ryzyko rajdów zamykających krótkie pozycje.

Ma to szczególne znaczenie w środowisku wciąż podatnym na niespodzianki polityczne i napięcia geopolityczne. 

Razem wzięte, stosunkowo bogata wycena i ciężkie krótkie pozycjonowanie przemawiają mniej za czystą bessą na dolarze, a bardziej za bardziej niespokojną jazdą, z okresami słabości regularnie przerywanymi przez ostre i czasami niewygodne ruchy przeciwtrendowe.

Geopolityka i dynamika bezpiecznej przystani 

Geopolityka pozostaje jednym z cichszych, ale bardziej niezawodnych źródeł wsparcia dla dolara amerykańskiego. 

Zamiast jednego dominującego szoku geopolitycznego, rynki mają do czynienia ze stałym narastaniem ryzyk ogonowych. 

Napięcia na Bliskim Wschodzie pozostają nierozwiązane, wojna na Ukrainie nadal obciąża Europę, a stosunki USA-Chiny są w najlepszym razie kruche. Dodaj zakłócenia w globalnych szlakach handlowych i odnowione skupienie się na strategicznej konkurencji, a poziom niepewności w tle pozostaje podwyższony. 

Nic z tego nie oznacza, że dolar powinien być stale kupowany. Ale razem wzięte, te ryzyka wzmacniają znajomy wzorzec: gdy niepewność rośnie i płynność nagle staje się poszukiwana, USD nadal czerpie nieproporcjonalne korzyści z przepływów do bezpiecznej przystani. 

Perspektywy dla głównych par walutowych 

● EUR/USD: Euro (EUR) powinno znaleźć pewne wsparcie w miarę poprawy warunków cyklicznych i zanikania obaw związanych z energią. To powiedziawszy, głębsze wyzwania strukturalne Europy nie zniknęły. Słaby wzrost trendowy, ograniczona elastyczność fiskalna i Europejski Bank Centralny (EBC), który prawdopodobnie złagodzi politykę wcześniej niż Fed, wszystko to ogranicza potencjał wzrostu.

● USD/JPY: Stopniowe odejście Japonii od ultra-luźnej polityki powinno pomóc japońskiemu jenowi (JPY) marginalnie, ale luka rentowności z USA pozostaje szeroka, a ryzyko oficjalnej interwencji nigdy nie jest daleko. Spodziewaj się dużej zmienności, ryzyka dwukierunkowego i ostrych ruchów taktycznych, a nie czegokolwiek, co przypomina płynny, utrzymujący się trend.

● GBP/USD: Funt szterling (GBP) nadal stoi w obliczu trudnego tła. Wzrost trendowy jest słaby, przestrzeń fiskalna jest ograniczona, a polityka pozostaje źródłem niepewności. Wycena pomaga marginalnie, ale Wielka Brytania wciąż brakuje wyraźnego wiatru w żagle cyklicznego.

● USD/CNY: Stanowisko polityczne Chin pozostaje mocno skoncentrowane na stabilności, a nie reflacji. Presje deprecjacyjne na renminbi (CNY) nie zniknęły, ale władze raczej nie tolerują ostrych lub nieuporządkowanych ruchów. To podejście ogranicza ryzyko szerszej siły USD rozlewającej się przez Azję, ale także ogranicza potencjał wzrostu dla walut rynków wschodzących ściśle powiązanych z cyklem Chin. 

● Waluty surowcowe: Takie jak dolar australijski (AUD), dolar kanadyjski (CAD) i korona norweska (NOK) powinny skorzystać, gdy nastroje ryzykowne poprawią się i ceny surowców stabilizują. Mimo to jakiekolwiek zyski prawdopodobnie będą nierówne i bardzo wrażliwe na chińskie dane.

Scenariusze i ryzyka na 2026 rok 

W scenariuszu bazowym (60% prawdopodobieństwa) dolar stopniowo traci pewien grunt w miarę zawężania się różnic stóp procentowych i zmniejszania się nierówności globalnego wzrostu. To świat stałych dostosowań, a nie gwałtownego odwrócenia. 

Bardziej byczy wynik dla USD (około 25%) byłby napędzany znanymi siłami: inflacja okazująca się bardziej lepką niż oczekiwano, cięcia stóp Fed przesuwane dalej (lub w ogóle bez cięć), lub szok geopolityczny, który ożywia popyt na bezpieczeństwo i płynność. 

Niedźwiedzi scenariusz dla dolara niesie niższe prawdopodobieństwo, około 15%. Wymagałby czystszego globalnego ożywienia wzrostu i bardziej zdecydowanego cyklu łagodzenia Fed, wystarczającego do istotnego zmniejszenia przewagi rentowności dolara. 

Kolejne źródło niepewności tkwi w samym Fed. Ponieważ kadencja przewodniczącego Powella kończy się w maju, rynki prawdopodobnie zaczną koncentrować się na tym, kto będzie następny, na długo przed jakąkolwiek rzeczywistą zmianą. 

Postrzeganie, że następca może być bardziej gołębi, mogłoby stopniowo obciążać dolara poprzez erodowanie zaufania do wsparcia realnej rentowności USA. Podobnie jak w przypadku większości obecnych perspektyw, wpływ prawdopodobnie będzie nierówny i zależny od czasu, a nie czystym zmianą kierunku.

Razem wzięte, ryzyka pozostają przechylone w stronę epizodycznych fal siły dolara, nawet jeśli szerszy kierunek podróży wskazuje skromnie niżej w czasie. 

Analiza techniczna dolara amerykańskiego

Z technicznego punktu widzenia niedawny spadek dolara wciąż wygląda bardziej jak pauza w szerszym zakresie niż początek zdecydowanego odwrócenia trendu, przynajmniej gdy patrzy się przez pryzmat indeksu dolara amerykańskiego. 

Cofnij się do wykresów tygodniowych i miesięcznych, a obraz staje się wyraźniejszy: DXY pozostaje wygodnie powyżej poziomów sprzed pandemii, a kupujący nadal pojawiają się, gdy stres powraca do systemu. 

W dół, pierwszym kluczowym obszarem do obserwacji jest region około 96,30, który oznacza mniej więcej trzyletnie minima. Czyste przebicie poniżej tej strefy byłoby znaczące, przywracając do gry długoterminową 200-miesięczną średnią kroczącą tuż powyżej 92,00. 

Poniżej tego obszar poniżej 90,00, ostatnio testowany około minimów z 2021 roku, oznaczyłby kolejną główną linię na piasku. 

W górę, 100-tygodniowa średnia krocząca w pobliżu 103,40 wyróżnia się jako pierwsza poważna przeszkoda. Ruch przez ten poziom ponownie otworzyłby

drzwi w kierunku obszaru 110,00, ostatnio osiągniętego na początku stycznia 2025 roku. Gdy (i jeśli) ten ostatni zostanie usunięty, szczyt po pandemii w pobliżu 114,80, który pojawił się pod koniec 2022 roku, mógłby zacząć nabierać kształtów na horyzoncie. 

Razem wzięte, obraz techniczny ładnie wpisuje się w szerszą makro historię. Jest miejsce na dalszy spadek, ale raczej nie będzie płynny ani niesprzeczny. 

Rzeczywiście, analiza techniczna wskazuje na DXY, który pozostaje związany zakresem, zwracając uwagę na zmiany w nastrojach i podatny na ostre ruchy przeciwstawne, a nie czysty, jednokierunkowy spadek. 

Podsumowanie: koniec szczytu, a nie przywileju

Nadchodzący rok raczej nie oznaczy końca centralnej roli dolara amerykańskiego w globalnym systemie finansowym. 

Zamiast tego reprezentuje koniec szczególnie korzystnej fazy, w której wzrost, polityka i geopolityka idealnie się wyrównały na jego korzyść. 

W miarę jak te siły powoli się równoważą, dolar powinien stracić nieco wysokości, ale nie swoje znaczenie. Zarówno dla inwestorów, jak i decydentów wyzwaniem będzie rozróżnienie między cyklicznymi cofnięciami a strukturalnymi punktami zwrotnymi. 

To pierwsze jest znacznie bardziej prawdopodobne niż to drugie.